در دسته بندی فنی، قیر مخلوط بر اساس نوع حلال، سرعت تبخیر و محدوده ویسکوزیته به چند گروه مانند RC، MC و SC تقسیم می شود و هر گروه، رفتار متفاوتی در زمان اجرا و پس از سخت شدن دارد. در قیر مخلوط تندبر، حلال های سبک تر استفاده می شود تا محصول در دمای محیط سریعا روان شود و پس از پخش روی سطح، در مدت کوتاه به استحکام لازم برسد؛ این ویژگی در کارهایی مانند قیر گونی و عملیات روکش سطحی بسیار مهم است. در مقابل، گرید های کندبر و بسیار کندبر با حلال های سنگین تر تولید می شوند تا زمان کارپذیری بیشتر و نفوذ عمیق تر در مصالح سنگی فراهم شود. انتخاب بین این گرید ها به عواملی مانند نوع پروژه، دمای محیط، زمان در دسترس برای اجرا و نوع بار ترافیکی بستگی دارد. اگر این پارامتر ها در نظر گرفته نشود، ممکن است لایه اجرا شده یا به اندازه کافی نفوذ نکند یا بیش از حد نرم و مستعد کنده شدن باشد.در عمل، مهندس طراح فقط به کد گرید اکتفا نمی کند و عملکرد قیر مخلوط را در کنار نوع سنگدانه، درصد رطوبت و روش پخش نیز بررسی می کند. انجام آزمایش های مارشال، ویسکوزیته و چسبندگی روی ترکیب واقعی پروژه کمک می کند مشخص شود کدام گرید در دمای سرویس رفتار پایدار تری دارد و در برابر شیار افتادگی یا ترک خوردگی مقاوم تر است. علاوه بر این، محدودیت زمانی برای باز بودن مسیر ترافیک، فاصله کارخانه تا کارگاه و توان تجهیزات پاشش باید در کنار عامل اقتصادی مانند قیمت قیر مخلوط سنجیده شود تا انتخاب نهایی فقط یک تصمیم آزمایشگاهی نباشد، بلکه با شرایط اجرایی و بهره برداری واقعی همخوانی کامل داشته باشد.